moje pierwsze wyróżnienie!

Wyróżnienie dostałam od Anuszki i bardzo dziękuję!!!



A sama przyznaję je Gosi :)

było lato!

Piękna pogoda trwa, a ja... po kilku dniach cieszenia się słońcem i wolnością tu na miejscu, wyleciałam na krótki urlop tam, gdzie ciemno, zimno i mokro (czyli do domu!). Chyba pierwszy raz baaardzo mi się nie chciało... No i czemu się dziwić - dziś zamiast błękitnego nieba i śpiewu ptaków obudził mnie deszcz. A zamiast wygrzewać się na plaży będę ogrzewać się herbatą...

Ale podobno już weekend na mojej wyspie ma być zimny i pochmurny, a po cichutku mam nadzieję, że słońce wróci wraz ze mną ;) Póki co, wysypiam się - bo ostatnio kiepsko z tym było - i wspominam tę parę dni z niewidzianą od pięciu lat I. Kupa czasu, a my takie same. Tak jak wtedy, gdy pierwszy raz się poznałyśmy, gdy mieszkałyśmy razem przez 3 tygodnie, by potem rozstać się na tak długo. I kto wie, czy wkrótce los tak wszystkiego nie poukłada, że będziemy widywać się o wiele częściej???

coś nie do opisania

Niesamowite rzeczy dzieją się czasami. Rzeczy, w które z reguły nie wierzymy, uznajemy na głupoty, za totalne przegięcie... aż w końcu trafi na nas, i co wtedy? Jak można zaprzeczać, stojąc twarzą w twarz z prawdą, ze słowami usłyszanymi na własne... uszy?

Piękne rzeczy się dzieją i czuję, że moje pokaleczone serce i moje postrzeganie siebie i świata mogą zostać uleczone. Napisałabym więcej, ale tak brak mi słów dziś rano...

Tak naprawdę to nigdy nie wierzyłam w cuda. I masz. Bum. Teraz nawet nie muszę wierzyć. Bo teraz po prostu wiem.

Z innych takich...
Na niedzielne śniadanie przygotowałam dawno zarzucony przepis, moją specjalność - żytnie placuszki z jagodami. Specjalnie dla I., na osłodę, była bita śmietana :)

Sezon wycieczkowy w tym roku został już otwarty, pięknie zainagurowany spacerem po klifach Seven Sisters... I. była zachwycona widokami, ale obie padałyśmy na nosy, bo nadałyśmy sobie niezłe tempo!

A wieczorem złapałyśmy stopa do miasta, bo spóźniłyśmy się na autobus! Byłam maksymalnie wkurzona, zrezygnowana i zdesperowana. Szczęka mi opadła, gdy po około 3 minutach jakieś autko zjechało na przystanek i w 20 minut byłyśmy w centrum! A potem było już tylko lepiej... :)

Śpiew jest dobry na wszystko

Nawet jeśli śpiewanie wychodzi nam tak sobie... Bo po prostu czasami trzeba, jak to mówią na tutejszej ziemi (i jak zachęcały moje kumpele wczoraj wieczorem) - let it all out...

Bo, jak się okazuje, nawet jeśli na pozór nasza codzienność to zero kłopotów, porażek i smutków, i mniej lub bardziej, ale raczej zadowolone jesteśmy z każdej sfery naszego życia, to gdzieś tam głębiej, pod powierzchnią, kryje się coś, co czasem trzeba z siebie wykrzyczeć, wyśpiewać, wynucić, wyrzucić...

Dlatego też w sumie nie zdziwiłam się, gdy zgodnym chórem wszystkie sześć wyłyśmy "I will always love you" Whitney Houston, "Unbreak my heart" Toni Brazton i "Someone like you" Adele... a wcześniej to tak trochę sobie myślałam, że to tylko ja tak mam :)

Tak więc w skrócie: wczorajszy wieczór = 3 bite godziny śpiewania, tanecznych podrygów i kolorowych drinków ;) a wszystko w towarzystwie wspaniałych kobietek :)

Nasz song-lista była dłuuuga, pieczołowicie przygotowywana przez kilka dni :) I do tego dałyśmy radę bez utraty głosu. Jestem z nas dumna!

trochę fajnej muzyki

W ostatni piątek obejrzałam "We Bought a Zoo" ("Kupiliśmy Zoo"). Film dość rozczulający, bardzo sympatyczny, no i tyle... :) Ale muzyka urzekła mnie totalnie i podejrzewam, że jest w co najmniej 50% odpowiedzialna za filmowe wzruszenia.

Tu mała dawka:


A ja mykam to mojego biurka, do sterty kalek i papierów. Zakupiłam sobie komplet kredek drewnianych i takich woskowych, do tego markery i kolorowy papier... no i projektuję koszulkę na zaliczenie ;)

:)

Moja kochana A. wybiera się na zumbę :)

moja lista osobista

Na piątkowy wieczór...
Ćwiczę się w byciu wdzięczną. A dziś jestem wdzięczna za:
- młodość i cały dany mi czas, niezależnie od tego ile mi go zostało
- zdrowie, siłę, energię
- wolność, marzenia, możliwości
- emocje, uczucia, myśli, rozmowy, spotkania
- wszystkie okruchy mądrości i życzliwości jakie znajduję po drodze

I to jest dobry początek weekendu :)

przeczytane

"Jeśli człowiek nie sięga dalej niż na wyciągnięcie ręki, to po co nam niebo?"

że przyszła wiosna

Zdjęcie zrobiłam w ostatnią środę. Proszę bardzo, świat już kwitnie...

zaczęło się i się skończyło

Czekoladkami. Moimi ulubionymi, z Montezumy.

Te, które otrzymałam dzisiaj, w czterech "smakach", zostały własnoręcznie (czy raczej własnomyślnie) wybrane przez osobę, która mi je sprezentowała. Na przeprosiny. Bardzo miły gest, bardzo zaskakujący. I - nie z powodu samych czekoladek, ale gestu - w sumie lepiej się teraz czuję, bo nie gniotę, nie chowam w sobie urazy, żalu, złości. Odczułam dziś zrozumienie z drugiej strony i chęć pojednania. I nie czuję się już tak, jakbym jeszcze chciała o czymś powiedzieć, że pewne sprawy zostały nierozwiązane. Jest czysto, jasno i spokojnie.

Ale z drugiej strony nie pomaga fakt, że takie czekoladki (tyle że wszystkie jednego rodzaju, zapakowane jeszcze w fabryce) otrzymałam kilka miesięcy temu, a raczej znalazłam w szufladzie...

Tamten dzień i dzisiaj dzieli nieco ponad cztery miesiące, a czuję się jakby przepaść czasowa nie miała końca. Doświadczenia tej jesieni i zimy mogą pokryć kilka lat mojego spokojnego, monotonnego czasami, żywotka...

Co będzie dalej? Zobaczymy. Niestety nie jestem w stanie wyłączyć mózgu, bezustannego myślenia, analizowania, kombinowania, chociaż bardzo bym chciała. Choć, gdy uda mi się wyciszyć umysł, pojawia się zagrożenie, że serce zacznie mi brykać :)

Naiwnie mam nadzieję, że upływający czas rozmaże, zmyje, zatrze... znieczuli. Czy kiedykowiek jednak będę w stanie wrócić do błogiego stanu z zeszłorocznych, letnich miesięcy? Spokoju po pół roku burzy? Coś mnie los nie oszczędza... Trzymam się moich złotych myślątek i czekam na światło.

A przy okazji światła. Wyszłam z pracy i doznałam szoku, myślałam że za wcześnie opuściłam budynek. Bo JASNO było! Jak fajnie :) W tym roku jakoś przyzwyczaiłam się do mrocznych popołudni tak bardzo, że dłuższe dni budzą totalne, radosne zdziwienie...

a nic...

I już kolejna niedziela?
Cytatu na razie nie będzie, bo książkę porwała koleżanka. I dobrze :)

W tym tygodniu, hmmm...
- zumba po raz kolejny i oj, pierwszy raz poczułam taki ból tyłeczka następnego dnia! ;)
- do tego zapisałam się na lekcje tańca (zawsze chciałam spróbować, a świetna zniżka - 75zł za 11 lekcji, po 90 minut każda - była decydującym impulsem) - czeka mnie mieszanka klasyki, salsy, hip hopu, jive'a i tanga!
- obejrzałam "The Vow" ("I że cię nie opuszczę") i oczywiście popłakałam się jak na mnie przystało...
- wróciłam na basen :)
- przeszukałam cały pokój (i przy okazji posprzątałam), aby znaleźć moje ulubione okulary przeciwsłoneczne... i nie znalazłam :(
- przy okazji rozwaliłam sobie zamek w kurtce zimowej, a od poniedziałku wraca mróz (dobra robota, Aga!)
- piątkowy wieczór zaczął się okropnie i okrutnie, ale na szczęście zakończył się karaoke w pobliskim pubie i świetną zabawą

Jestem definitywnie w samym środku procesu, który nazwałabym "umysł i zdrowy rozsądek próbuje obezwładnić i uspokoić serce". Na razie walka jest zacięta!
Zdarza mi się jeszcze produkować niekontrolowane potoki łez, zwłaszcza gdy słyszę/słucham smutnawych piosenek o miłości (wtedy płaczę nawet w autobusie i nieważne czy ktoś widzi, czy nie).
Ale: zrobiłam sobie wirtualną (nie w internecie, a w głowie!) listę rzeczy, za którymi NIE tęsknię... a było ich kilka. Doszłam do wniosku, że nawet gdy byłaby tylko jedna taka - gorzka, trudna, bolesna i nierozwiązywalna sprawa - i tak zatrułaby pozostałą słodycz.

Złota myśl, której się trzymam kurczowo (taka przeze mnie wykombinowana):

Im więcej cierpienia za nami, im dłużej się ono ciągnie, tym mniej bólu zostało nam do przeżycia i w końcu będzie dobrze. Im więcej, tym mniej - mniej do końca.

No i to genialne (choć jakże głupiutkie) powiedzenie z filmu "Best Exotic Marigold Hotel":

Everything will be alright in the end. So, if it's not alright, it is not yet the end.

Za oknem leje. Robię szkice na zajęcia z projektowania. A potem lecę do kina na potrójny seans :)))